මගේ නම් ජීවිතේ හොඳම කාලෙ තමයි ඉස්කෝලෙ ගිය දවස්.... ඒ වගේම මෙතන ඉන්න 99% කටමත් එහෙමයි කියල මම දන්නවා. ඒ කාලෙනුත් ඒ ලෙවල් පන්තියට එන්න කලින් කාලේ තමයි උපරිමයෙන් පිස්සු කෙළපු කාලේ. මොනාව කළත් හැම අවුරුද්දෙම ඉස්කෝලෙ රිසල්ට්ස් බැලුවම ඒ ලෙවල් කරන්නෙ බැරිවෙන්නෙ එකෙකුට නැත්නම් දෙන්නෙකුට විතරයි. ඒ අතින් ගත්තම බය වෙන්න කිසිම හේතුවක් තිබුණෙත් නැහැ. අනික ඕ ලෙවල් වෙනකන් තියෙන විෂය නිර්දේශය මොනවගේද කියල හැමෝම දන්නවනෙ.
ඔය කාලේ අපේ පාසල් පැමිණීමත් උපරිමයි. ඉස්කෝලෙ ඇරෙන්න විනාඩියක් තියා හරි අනිවා යනවමයි.
ඒ දවස්වල අපිට ප්රයිවට් බස් පෙන්නන්න බැහැ.
පැය ගාණක් ගියත් සීටීබී එකක් එනකන් හෙල්ලෙන්නෙ නැහැ.
උදේ පාන්දර ගෙදරින් එළියට බැස්සට සමහර දවස්වල පැය ගණන් බස් හෝල්ට් එකේ. උදේට ඩිපෝවෙන් ස්කූල් බස් එකක් දාලා තිබුණට එකදිගට දවස් 3ක් බස් එක තිබුණොත් හතරවෙනි දවස වෙනකොට අපේ හෝල්ට් එකෙන් නඟින්න බැරි තරමට කට්ටිය බස් එකට පුරුදු වෙනවා.
අයියල මල්ලිල ඔක්කොම සෙට්වෙලා බොරුකියාගෙන ඉන්නකොට වෙලාව යනව තේරෙන්නෙත් නැහැ.
හවසට එනකොටත් එසේමැයි.
බස් ස්ටෑන්ඩ් එකේ වරු ගණන් ඉඳල ටයිම් කීපර් අංකල්ලට මළ ඇණයක් වෙලා බස් එකක් දාගෙන එනව මිසක් කොච්චර ප්රයිවට් බස් තිබ්බත් ඇහැක් ඇරල බලන්නෙ නැහැ.
පරක්කුවෙලා ඉස්කෝලෙට ගියත් එච්චරම ප්රශ්ණයක් වුණේ නැහැ. මොකද බස්එක පුරෝලම කට්ටිය ඉන්නවානේ. විස්සක් තිහක් විතර 9 ට විතර ගියාම ඉතින් නිදහසට කරුණු ඕනෙතරම්. ඔය මම කියන්නෙ 10 වසරට කලින් කාලෙ වගේ.
ඒ දවස්වල ලැජ්ජාව කියන වචනේ තිබුණෙත් නැහැ. ගුටිකන එක දණගහගෙන ඉන්න එක නිකන් බත් කනවා වගේ වැඩක්.
ගුටි කිව්වම මතක් වුණේ මොකක්හරි මගුලක් කරල සතියකට තුන් හතර වතාවක් කන එක ෂෙඩියුල් කරලමයි තිබ්බේ. ඒ පන්තිවලදි පන්තිභාර ටීටර්ලට අංශ භාර මැඩම්ට වෙනම ව්යායාම එහෙම ඕනිකරල තියෙන්න නැතුවඇති.
ඔය දවස්වල සෞන්දර්ය විෂය විදියට අපි හැමෝම කළේ චිත්ර. පන්තියෙ 45 ක් ඉන්නවනම් සංගීත නැටුම් කළේ 10 ක් 15ක් විතර.
ඒ කාලෙ සෞන්දර්ය වෙලාවට තවත් පංතියක් එක්ක තමයි ටයිම් ටේබල් එක හදල තිබුණෙ. එහෙම බැලුවාම චිත්ර කරන්න ඉන්නව හැටක් විතර. ඉන්නෙත් ඔක්කොම නොම්මර එකේ පොරවල්.
ඉතින් මේ ඔක්කොම එක පන්ති කාමරේකට ගාල් කරන්න බෑනෙ. 30 ක් විතර එකක ඉතුරු සෙට්එක අනිත් පන්තියෙ. (පන්ති කාමර බිත්තියෙන් වෙන් කරලනෙ තිබ්බෙ) හැබැයි එක සර් කෙනෙක් තමා උගන්නන්නෙ. දැන් කට්ටියට සීන් එක මැවිල පේන්න ඕනෙ.
සමහරුන්ට මතක ඇති ඔය කාලෙ තිබුණ අමුතු සෙල්ලමක්.
මෙහෙමයි.... කාබන් පෑනෙ ඇතුළෙ බටේ ගලෝල අරන් රවුමක් වගේ ජොයින්ට් කරල ගන්නවා. ඊට පස්සෙ 6-7 ක් සෙට්වෙනවා.
ගේම් එක මෙහෙමයි..... ඔය අවුම අල්ලෙ තියල උඩ දාල පිටි අල්ල උඩට දාගන්න ඕනෙ.
ඊට පස්සෙ වට්ටන්නෙ නැතුව ඇඟිල්ලක් ඇතුළට දාගෙන ටක් ගාල ඩෙස් එක උඩට දානවා. මාපටැඟිල්ලට ඉස්සෙල්ලම දාගත්ත එකා රජ. මැදඟිල්ල ඇමති.. තව එකක් වධකයා...අන්තිමට දාගන්න බැරුව ඉතුරුවෙන එකා තමා වැරදිකාරයා... ඒවගේ.
රජ තමයි දඬුවම් නියම කරන්නෙ.
ඒ වගේම පස්සෙ පස්සෙ සෑහෙන දරුණු දඬුවමුත් ඕකෙ තිබ්බ ඕං.
රජ හරි වදකය හරි විදියට පොඩි හරි තරහකාරයෙක් සෙට්වුනොත් ඉතින් බඩුම තමා.
දැන් අර චිත්ර පංතියෙ අපි සෙට්එක තමා සර් නැතුව දෙවෙනි පන්තිකාමරේ හිටියෙ. ආයෙ ඉතින් මොනවද චිත්රනම් ඕනෙවෙලාවක ඇඳගන්න බැරුවයැ කියල අපි සෙට්වෙලා මහ හයියෙන් අර සෙල්ලම.
ඔන්න දැන් ඉතින් එක වටයක් එහෙම ඉවරවෙලා දඬුවම් දෙන වෙලාව.
ටිකක් දරුණු දඬුවමක් තමයි නියමවෙලා තිබුණෙත්. වදකය නැඟිටල ඇවිල්ල වැඩේ පටන්ගන්න හැදුවා විතරමයි......... (වටේ එවුන්ගෙ චියර් එක ඇහෙනවනෙ)
පන්තිකාමරේ දොර ගාව මාර දිව්යපුත්රයා වගේ සර්ර්....
කොහොමහරි සර්ට කේන්තිය වැඩිකමට කතා කරගන්නත් බැහැ. වචන පිටවෙන්නෙත් නැහැ. මොනා කරන්නද අපිත් ඉතින් මොන දේ වෙන්නෙත් මිනිස්සුන්ටනේ කියල ලෑස්තිවෙලයි හිටියේ.
ඒ දවස්වල අළුතෙන් හදන බිල්ඩින් එකක තමා පන්ති තිබ්බේ. ඕකෙ ජනෙල්වල වීදුරු දාන වගේ වැඩ තමා ඉතුරුවෙලා තිබුණෙ. වීදුරුව ජනේලෙට තියල ඇණ ගහන්න පාවිච්චි කරනවනෙ හරි හතරැස් දිග පටි. ඔන්න ඔය පටි වගයක් අපේ වාසනාවට සර්ගෙ අත ළඟම...
ආයෙ මොනාද මේ ටික ලියනකොටත් මට දැනෙනවා දැනෙනවා වගේ කාපු පාරවල් වල සැර. කොහොමහරි පටි කැඩිල යනකම්ම සර්ගෙ හිතේ කේන්තිය නිවෙනකම්ම ගැහුවා. අපිත් ඉතින් පුරුෂ ධෛර්යය හිතට අරන් දත්මිටි කාගෙන හිටියා.
ඔය කිව්වෙ ඉතින් දහසකුත් එකක් ගුටිකෑම් වලින් මගේ ප්රියතම කෑම තමයි.
හැබැයි ඉතින් අසාමාන්ය ළමයෙක් නෙමේ නම් ඉස්කෝලෙ කාලෙ ඔයවගේ වැඩ නොකරපු එකෙක් හොයාගන්න අමාරුයි. හිටියොත් එක්කො ඒ ලෙඩෙක් නැත්නම් මෙලෝ රහකට නැති එකෙක්. ඒ කාලෙ කළේ නැත්නම් නෑ... ම තමා. මොකෝ දැන් කරන්නයැ.
පින්තූරෙ හොරකම් කළේ මෙතනින්. http://www.clipartof.com/portfolio/toonaday/trouble